تاثیر برنامه آموزشی ترکیبی گروهی بر کیفیت زندگی، اضطراب و افسردگی اعضای خانواده مبتلایان به نارسائی احتقانی قلب

مقدمه: ارتقاء کیفیت زندگی یکی از اهداف عمده در درمان مبتلایان به نارسایی قلب است. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی ترکیبی گروهی بر کیفیت زندگی اعضای خانواده مبتلایان به نارسائی قلب انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع کارآزمایی کنترل شده تصادفی می باشد. جامعه پژوهش، اعضای خانواده مبتلایان به بیماری نارسایی قلب مراجعه کننده به بخش CCU و قلب بیمارستان آیت ا... موسوی بودند که 92 نفر از اعضای خانواده بیماران بستری واجد شرایط از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه  46 نفری، کنترل و مداخله قرار گرفتند. قبل از تخصیص تصادفی، شرکت کنندگان پرسشنامه اولیه را تکمیل کردند. شرکت کنندگان سه بار طی یکسال پرسشنامه ها را تکمیل کردند. ابزار اضطراب و افسردگی بیمارستان Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS)  برای اندازه گیری اضطراب و افسردگی و پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگیNattingham Health Profile (NHP) برا ی سنجش کیفیت زندگی استفاده شد. جهت تعیین پایایی علمی از روش آزمون مجدد و روایی علمی از روایی محتوی استفاده شد.  داده‌ها با نرم‌افزار  SPSS نسخه 22 تحلیل شدند. از آزمون کی-دو و ضریب همبستگی گاما به منظور مقایسه دو گروه بر حسب ویژگی های دموگرافیک اعضای خانواده بیمار و بیماران و تحلیل آنالیز واریانس با اندازه های تکراری به منظور مقایسه اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی در دو گروه درمانی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که شاخص‌ اضطراب، کاهش معنی داری در طول سه زمان اندازه گیری داشت (001/0>p)، هرچند این کاهش در بین دو گروه مداخله و کنترل معنی دار نبود. هم چنین شاخص کیفیت زندگی و ابعاد شش گانه آن، در  سه دوره زمانی، بهبود قابل ملاحظه ای را نشان داد (001/0>p) اما این تفاوت ها در بین دو گروه مداخله و کنترل معنی دار نبود. اختلاف معنی داری در دو گروه کنترل و مداخله در افسردگی در سه زمان اندازه گیری وجود داشت ( 001/0=p). نتیجه گیری: به منظور ارتقاء دانش مرتبط با بیماری، می توان از روش های آموزش ترکیبی گروهی برای تاثیرگذاری بر میزان اضطراب، افسردگی و کیفیت زندگی اعضای خانواده بیماران بهره گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که افزایش حمایت اجتماعی می تواند برای اعضای خانواده بیماران مفید باشد. پیشنهاد می گرددکه مطالعات مشابهی جهت افزایش آگاهی اعضای خانواده بیماران و نقش پرستاران در ارتباط با دیگر بیماری های مزمن انجام گیرد.